Zomaar een dag

In één werkdag kun je veel beleven. Vandaag was zo’n dag. Met een lach en een traan.

Een jongen met autisme. Hans is nog jong. Net 20. Hij vindt het moeilijk om te accepteren dat hij autisme heeft, en moeilijk om te zien dat leeftijdgenoten meer doen en kunnen dan hij. Hij verzucht weleens: ‘Konden mensen maar eens in mijn hoofd kijken. Dan zouden ze me beter begrijpen.’ Vandaag is er ineens een glimp van aanvaarding. ‘Stel’, zegt hij, ‘als ik nu geen autisme meer zou hebben…’  ‘Ja?’, zeg ik vragend… ‘Dan zou ik Hans niet meer zijn.’ Hij gaat er eens goed voor zitten en filosofeert verder: ‘Wie ben ik dan eigenlijk, zonder autisme? Dat zou raar zijn. Misschien ga ik dan wel naar de dokter en zeg: Wat is er nou toch met mij aan de hand?’
Over omdenken gesproken… Ik vind het zo mooi wat hij zegt. We praten nog even verder. Dat autisme soms heel lastig is. Maar dat het ook mooie eigenschappen oplevert. Eerlijkheid, trouw, afspraak = afspraak. Ik vertrek met een glimlach bij Hans.

Een oudere vrouw met geheugenproblemen. Het is een bekend gezegde: We willen allemaal oud worden, maar oud zijn valt niet altijd mee. Mevrouw van Dijk merkt dat steeds meer. Stap voor stap laat haar geheugen haar in de steek. Welke dag is het eigenlijk? Komt de huishoudelijke hulp nu vandaag? O nee, vrijdag. Wat ze ook gaat vergeten, is drinken. Ze drinkt bij het ontbijt en bij de lunch, maar tussendoor vergeet ze het, en dorst voelt ze ook minder. Vroeger kreeg ik altijd een kopje koffie bij haar en zij nam thee. Ook dat vergeet ze. Nu zeg ik het zelf maar: ‘Zullen we nog even wat drinken?’ Drinken is belangrijk. Zeker bij ouderen. Maar hoe moet dat ook al weer: koffie zetten, thee maken. Omdat ik weet dat ze het nog kan, laat ik haar rustig haar gang gaan in de keuken. Het lukt haar! Zij heeft een kop thee, en ik een kopje koffie, wat natuurlijk best lekker is ’s morgens om 10 uur. Ik zeg: ‘Nou, dat hebt u toch maar weer mooi voor elkaar!’ En dan, ineens, krijg ik een heel gevatte opmerking terug: ‘Nee’, zegt ze, ‘Dat heb jíj weer mooi voor elkaar.’ Ja, inderdaad, ik heb een lekker kopje koffie en ú hebt weer wat gedronken. Win-win dus.

Een vrouw met een langdurige depressie. Lydia is begin 40 en heeft al langere tijd last van een depressie. Ze is getrouwd, maar heeft geen kinderen. Haar man werkt overdag en zij is thuis. Vanwege haar depressie lukt werken niet meer, hoewel onder die depressie mooie talenten verborgen liggen. Het valt allemaal niet mee. Lydia heeft niet zo’n goede dag vandaag. En nu kom ik juist met de mededeling dat het eigenlijk weer tijd is om een nieuw zorgplan te maken, met nieuwe doelen. Het is voor Lydia al heel wat om elke dag uit bed te komen, dus andere doelen erbij, daar kan ze eigenlijk niet doorheen zien. Het is fijn als het lukt om uit bed te komen, maar het is ook goed om overdag wat invulling te hebben. ‘Weet je wat’, zegt Lydia, als we een nieuw doel aan het bedenken zijn, ‘we doen om de beurt een woord.’ Hmm, zou dat werken, denk ik. Nou, laten we maar beginnen. Het eerste woord is ‘ik’. Het is het doel van Lydia, daarom beginnen we met ‘ik’. En dan? ‘Ik ga’ of ‘ik doe’? Heel handig is het niet. Toch heeft het wel het effect dat het zo grappig is, dat we allebei zitten te giechelen, als Lydia’s man thuiskomt. Uiteindelijk is er een doel: Ik ga elke week drie keer naar buiten voor een korte wandeling of een boodschap. En verder, is Lydia héél even losgekomen van haar sombere gedachten.

Zomaar een dag.

*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.  

Word jij de collega van Belia? Kijk op werkenbijleliezorggroep.nl voor onze vacatures.