“Links afslaan, daarna rechts afslaan” klinkt er uit mijn TomTom Go-app. Ik start mijn auto en ga op weg naar een intake van een nieuwe cliënt.
Terwijl ik over een rustig polderweggetje rijd overdenk ik mijn dag. Wat een heerlijk werk heb ik toch!
Vanmorgen ben ik weer op bezoek geweest bij Lukas. Na de scheiding van zijn ouders ging het niet lekker met hem; op school en thuis liet hij ongewenst gedrag zien.
Zowel voor Lukas als zijn ouders was dit ingewikkeld. Wat zie ik er iedere keer weer naar uit om Lukas te zien en te merken dat er nu vooruitgang is.
Na een aantal gesprekken op school, met ouders en met Lukas zelf (waarbij ik wel even zijn nieuwe Nerf moest uitproberen) werd duidelijk dat Lukas het gevoel had te moeten kiezen tussen papa en mama.
De ouders, die elkaar het liefst zo min mogelijk zagen, besloten na onze gesprekken de handen op het gebied van ouderschap ineen te slaan en gingen SCHIP-therapie volgen. Deze therapie heeft als doel dat ex-partners leren een goede invulling te geven aan het ouderschap.
Ik voel bewondering voor deze ouders, die het belang van hun kind bovenaan zetten en zodoende ook een stukje eigen pijn verwerken. Lukas vaart er wel bij, hij voelt nu dat hij niet hoeft te kiezen én dat er rust is gekomen in de strijd die er was. Zijn gedrag verbetert met kleine stapjes in de goede richting.
Ik ben halverwege mijn route en bedenk dat ik heel divers werk heb, wat ik met passie doe. Het is bijzonder om een stukje in iemands leven mee te lopen en zo samen te werken aan oplossingen. De ene keer is dat tijdens een scheiding, soms met ouders die moeite hebben met de opvoeding of hun gezag, dan weer met een kindje met autisme, faalangst of een beperking, of met die tiener die in de knel zit. Altijd wordt gewerkt aan herstel. Ik hou van de kleine en grote successen die geboekt worden. Dáár doe ik het voor, dat ik die glimlach weer vaker op iemands gezicht mag zien! “Over 200 meter aan de linkerzijde, uw bestemming bereikt!”
