Wat voor mensen zijn dat nu eigenlijk, hulpverleners? Lijken ze op elkaar? Hebben ze dezelfde interesses? Waarom doen ze dit werk eigenlijk?
Laat ik het maar vooral bij ons eigen team houden. Ons team bestaat uit ongeveer 15 mensen. Allemaal vrouwen, sinds ‘onze enige man’ voor zichzelf verder gegaan is. We missen hem wel, omdat mannelijke hulpverleners toch weer een andere visie en een andere manier van werken hebben, die voor veel cliënten heel helpend is. Ik denk trouwens dat hij ons ook nog weleens mist…
Het verbaast me wel dat we als vrouwen toch allemaal heel verschillend zijn. De een is wat meer pittig en voortvarend, de ander wat rustiger en meer op de achtergrond. De ene collega is van de frisse ideeën waar een ander niet op komt, de andere collega houdt van gestructureerd en overzichtelijk werken.
We hebben allemaal onze opleiding gehad. Dat betekent dat we professioneel en zorgvuldig ons werk proberen te doen.
Maar collega A., die daadkrachtig haar werk doet, kan goed cliënten/ gezinnen begeleiden waar snelle acties nodig zijn. Collega B. die heel duidelijk en concreet kan zijn, doet het goed bij kinderen en volwassenen met autisme. En collega C. die wat rustiger haar werk doet, probeert in een casus soms eerst het vertrouwen te winnen, voordat er met meer concretere doelen gewerkt kan worden.
Wat hulpverleners wel met elkaar gemeen hebben, is hun interesse voor de mens en de psychologische kant ervan. Zoals dokters en chirurgen belangstelling hebben voor het menselijk lichaam en daar met passie over kunnen spreken, zo hebben hulpverleners dat voor de psyche van de mens.
Zij zijn geïnteresseerd in vragen als: ‘Waarom doet deze man zoals hij doet? Hoe is deze vrouw geworden zoals ze nu is? Wat betekent het om autisme te hebben? Hoe begeleid je iemand met een depressie?’ En regelmatig ook bredere vragen: ‘Welke invloed hebben de eisen en de drukte van de maatschappij op mensen met een verstandelijke beperking, ADHD of autisme? Hoe kunnen we opkomen voor het ‘zwakkere’ in de samenleving?’
Als collega hulpverleners hebben we elkaar nodig, net als in ieder ander beroep natuurlijk.
We delen kennis en ervaring en vragen en geven hulp en steun als het even pittig is of als we willen weten of we op de goede weg zitten bij een cliënt. Daarvoor hebben we trouwens ook intervisie, cliëntbespreking en begeleiding van een coach.
Ik wens iedereen veel werkplezier en veel fijne collega’s!
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog! Lees hier meer over onze bloggers.
Word jij de collega van Belia? Kijk op werkenbijleliezorggroep.nl voor onze vacatures.
Belia Verdouw 
