Kind, je bent amper 16 jaar!

Flats, vrijstaande woningen, hoekhuizen, caravans of mantelzorgunits: niets is ons casemanagers vreemd. Vandaag sta ik op een houten vlonder, bij een houten huis en klop aan op een, je raadt het al, houten deur. Een nostalgische woning tussen de hoge dennenbomen.

Mevrouw is bij me aangemeld door één van onze wijkverpleegkundigen. Er is sprake van fors geheugenverlies. Mevrouw is niet zo gediend van alle hulp die haar geboden wordt, mijn doel is vandaag om op laagdrempelige manier contact met haar te krijgen. Mevrouw reageert niet mijn geklop, ik besluit toch naar binnen te gaan en stap een nostalgische woning binnen. Het is een klein wereldje op zich. De deur valt achter me in het slot en aan de andere kant van het huis hoor ik een krakende deur open gaan. Er verschijnt een zachtaardige dame, verbaasd dat ze een vreemde vrouw treft in haar woning. Tenminste, ik denk dat ze me als een vreemde vrouw ziet.
Ik mag gaan zitten en stel me voor als ouderenverpleegkundige. Want eerlijk is eerlijk, wie heeft ooit de onmogelijke term Casemanager Dementie bedacht? 

Mevrouw kijkt me meelevend aan: “Ach kind, ouderenverpleegkundige? Je bent amper 16 jaar! Ik vind het wel een beetje gek om met zo’n onvolwassen iemand te praten.” Wat een heerlijke binnenkomer. Ik besluit de opmerking van mevrouw maar als een compliment te zien, want met mijn 29 jaar ben ik inderdaad een jonkie onder de casemanagers in Veenendaal. Stiekem maken dit soort opmerkingen het werk zó leuk.
Mevrouw vertelt over haar leven, over haar gezin en over de periode die ze als twintiger in de jaren ‘50 in het buitenland woonde.
Mijn doel voor vandaag is behaald, op ongedwongen manier kon ik kennis maken met mevrouw.
Als ik afscheid van haar neem, vraag ik haar of ze het goed vindt dat ik over een poosje weer eens terug kom. Ze reageert instemmend: “Dat is geen probleem, mevrouw. Ik vond het fijn dat ik even met u kon praten!”. 

Een kind van amper 16 of toch mevrouw: wát maakt het uit?
Mijn doel voor vandaag is behaald!